လူဦးေရ သန္း ၇ ေထာင္ ႏွင္႔ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ ကြာဟမွႈ

ခရစ္ယာန္ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေတာမတ္စ္ မလ္သပ္စ္ (Thomas Malthus) က "ကမၻာေျမက လူအားလံုး ၀မ္းေရးဖူလံုေအာင္ ထုပ္လုပ္ေပးႏိုင္စြမ္းထက္ကို လူဦးေရက ပိုမ်ားျပားေနၿပီ" ဟု ေျပာဆိုခဲ႔သည္။
မလ္သတ္စ္ အဲဒီလိုေျပာတဲ႔ ၁၈၁၀ ခုႏွစ္မွာ ကမၻာ႔လူဦးေရက ၁ ဘီလီယံ (သန္းတစ္ေထာင္) ရွိခဲ႔သည္။
အခု ကုလသမဂၢက ေအာက္တိုဘာ ၃၁ ရက္ေန႔မွာ ကမၻာ႔လူဦးေရ ၇ ဘီလီယံ (သန္း ၇ ေထာင္) ျပည့္မည္ဟု ေၾကျငာထားၿပီး၊ ၂၀၅၀ ခုႏွစ္မွာ ၉ ဘီလီယံ (သန္း ၉ ေထာင္) အထိ ရွိလာမည္ဟု ေမွ်ာ္လင္႔ထားသည္။ မလ္သပ္စ္ ေျပာခဲ႔တ႔ဲ႔ လူဦးေရထက္ကို အခုပုိမ်ားလြန္းေနသည္။ အဲဒီမ်ားျပားလွတဲ႔ လူေတြကို ကမၻာၿဂိဳဟ္က ပုံမွန္ေကြ်းေမြးဖို႔ ေတာင္႔ခံထားႏိုင္႔ပါ႔မလားဆိုတာ ျငင္းခုန္ ေဆြးေႏြးစရာ ျဖစ္လာသည္။
San Diego State University မွ ႏိုင္ငံတကာ လူဦးေရဌာန ဒါရိုက္တာ ဂြ်န္၀ိခ္စ္ က "လူ ၇ ဘီလီယံကို လံုေလာက္ေအာင္ ဘယ္လုိ ေကြ်းႏိုင္မလဲဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ မသိပါဘူး။ အခုပဲ ကမၻာေပၚမွာ ဆာေလာင္ မြတ္သိပ္နဲ႔တဲ႔လူ ၁ ဘီလီယံ ရွိေနတယ္။ ေနာက္ထပ္ ၉ ဘီလီယံ၊ ၁၀ ဘီလီယံ ျဖစ္လာရင္ ဘယ္လို ေကြ်းမလဲ ဆိုတာေတာ႔ မေတြးတတ္ေအာင္ပါပဲ" အယ္လ္ဂ်ားဇီးယား ရုပ္သံကို ေျပာခဲ႔သည္။
"က်ေနာ္ထင္တာေတာ႔ အခု ၇ ဘီလီယံကို ထိန္းထားႏိုင္ဖုိ႔ေတာင္ လံ႔ုေလာက္တဲ႔ ရင္းျမစ္ေတြ မရွိဘူး။ အခု အေနာက္ ႏိုင္ငံေတြမွာရွိတဲ႔ လူေနမွႈအဆင္႔အတိုင္း လူ ၉ ဘီလီယံ နီးပါး ေနႏိုင္စားႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ ခက္ခဲတဲ႔ကိစၥပါ။ ဘုန္းေတာ္ႀကီး မလ္သပ္စ္လည္း မွားယြင္းခန္႔မွန္းတာေတြရွိတယ္။ ဥပမာ စိုက္ပ်ဳိးထုတ္လုပ္မွႈမွာ နည္းပညာရဲ႕ စြမ္းအားကို ေလွ်ာ႔တြက္ခဲ႔တယ္။ ဒါေပမဲ႔ တိုးတက္လာတဲ႔ လူဦးေရအတြက္ ရင္းျမစ္ေတြ ဘယ္လို ထိန္းသိမ္း ျဖည့္ဆည္းေပးၾကမလဲ ဆိုတာေတာ႔ အခုထိ မေျဖရွင္းႏိုင္ေသးတဲ႔ ျပႆနာပါ" ဟု ဂြ်န္၀ိခ္စ္ က ေျပာခဲ႔သည္။
မလ္သပ္စ္ က လူဦးေရ ထိန္းခ်ဳပ္ဖုိ႔ အေစာႀကီးကတည္းက ေျပာခဲ႔ေပမဲ႔၊ သူနဲ႔ အျမင္မတူသူမ်ားလည္း ရွိသည္။ ၁၉၇၀ ႏွစ္ေတြမွာ မိုက္ခရုိစကုတ္ေတြ တီထြင္ခဲ႔တဲ႔ ဒတ္ခ်္လူမ်ဳိး Antoni van Leeuwenhoek က ကမၻာၿဂိဳဟ္က လူ ၁၃.၃၈၅ ဘီလီယံအထိ ေကြ်းေမြးထားႏိုင္မည္ဟု ခန္႔မွန္းတြက္ခ်က္ခဲ႔သည္။
မလ္သပ္စ္ တို႔လို လူဦးေရ ထိန္းခ်ဳပ္ေရးသမားေတြကို ေ၀ဖန္သူမ်ားက လူဦးေရတိုးပြားမွႈက ျပႆနာမဟုတ္၊ အလြန္အၾကဴး စားသံုးေနတဲ႔သူေတြ၊ လူတန္းစားမညီမွ်မွႈကို ေမာင္းပို႔ေနတဲ႔သူေတြ၊ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ပ်က္စီးေအာင္ ဖ်က္ဆီးေနတဲ႔သူေတြကသာ ျပႆနာပါဟု ဆိုၾကသည္။
ကာရိုလိုု္င္းနားျပည္နယ္ လူဦးေရထိန္းခ်ဳပ္ေရးဌာနက Ricahard E Bilsborrow ကလည္း "ခ်မ္းသာတဲ႔သူ တစ္ဦးခ်င္းရဲ႕ စားသံုးမွႈက သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ကို ပ်က္စီးေစတာပါ။ ၀င္ေငြနည္းသူ၊ ရင္းျမစ္ပါးရွားသူ လူအမ်ားစုထက္ ခ်မ္းသာတဲ႔သူေတြက ကမၻာႀကီးကို ပိုအႏၱရာယ္ေပးႏိုင္တယ္။ ခ်မ္းသာတဲ႔လူေတြ အလြန္အကြ်ံ စားသံုးမွႈေၾကာင္႔ ဆင္းရဲတဲ႔ႏိုင္ငံေတြမွာ သဘာ၀ရင္းျမစ္ေတြ ပ်က္စီးယိုယြင္းေနရတာပါ" လို႔ အယ္ဂ်ာဇီးယားကို ေျပာခဲ႔သည္။
၀မ္းဗိုက္ရွိသူတိုင္း လက္ႏွစ္ဖက္ပါ
တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ တည္ေထာင္သူ ေမာ္စီတုံးကေတာ႔ "၀မ္းဗိုက္ရွိတဲ႔ လူတုိင္းမွာ ရွာစားဖို႔ လက္ႏွစ္ဖက္ ပါတာခ်ည္းပဲ" ဆုိၿပီး လူဦးေရနဲ႔ပတ္သက္လို႔ မစုိးရိမ္ခဲ႔။ သူ႔အျမင္က စားသံုးမွႈအတြက္ လုိအပ္ခ်က္ကို ထုတ္လုပ္ႏိုင္စြမ္းနဲ႔ ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔ ျဖစ္သည္။ ဥကၠဌေမာ္ရဲ႕ အယူအဆက လူဦးေရတိုးပြားမွႈကို က်ိန္စာဟု မယူဆဘဲ၊ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာဟု လက္ခံျခင္းျဖစ္သည္။
၁၉၉၈ ခုႏွစ္မွာ ကြယ္လြန္ခဲ႔တဲ႔ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးပညာရွင္ Julian Simon ကလည္း "ရင္းျမစ္ေတြက ထင္သေလာက္ မရွားပါးဘူး၊ လူဦးေရတိုးတက္မွႈကို ႀကိဳဆိုရမယ္။ နည္းပညာနဲ႔ တီထြင္ဆန္းသစ္မွႈေတြက တဆင္႔ ကမၻာ႔ျပႆနာကို ေျဖရွင္းႏိုင္မယ္႔ ပါရမီရွင္ေတြ လူေတြထဲမွာ အမ်ားႀကီးပါလာမွာပဲ" ဟု ေျပာခဲ႔သည္။
ဒါေပမဲ႔ ဒီေန႔ ေမာ္နဲ႔ ဆိုင္မြန္ရဲ႕ အယူအဆက ေခတ္ေအာက္သြားခဲ႔သည္။ ႏိုင္ငံတိုင္း ပညာရွင္တိုင္းက လူဦးေရ ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ပဲ ေျပာလာၾကသည္။
တရုတ္မွာ ၁၉၅၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္ေတြက သန္း ၆၀၀ ရွိရာက ၁၉၇၈ ခုႏွစ္က်ေတာ႔ ၁ ဘီလီယံ နီးပါးအထိ တိုးပြားလာတဲ႔ေနာက္၊ တရုတ္ေခတ္သစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြက လူထပ္မပြားဖို႔ မိသားစုတစ္စုကို ကေလးတစ္ေယာက္ ေပၚလစီကို ခ်မွတ္ခဲ႔ရသည္။ ဗိုက္ေဟာင္းေလာင္းနဲ႔ အလုပ္လက္မဲ႔ လက္ႏွစ္ဖက္လူေတြ ထပ္တိုးမလာဖို႔ ျဖစ္သည္။
ကမၻာကိုလည္း ၾကည့္ရင္ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္မွာ လူငယ္ဦးေရ ၃.၆ ဘီလီယံရွိရာက၊ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္မွာ ၄.၄ ဘီလီယံအထိ ျဖစ္လာခဲ႔သည္။
လူဦးေရႏွင္႔ မညီမွ်မွႈ
၂၀၁၁ အေစာပိုင္းမွာ IMF က လူတန္းစားမညီမွ်မွႈကို မေျဖရွင္းရင္ အက်ဳိးဆက္အျဖစ္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ကပ္ေဘးဆိုးကို ရင္ဆိုင္ၾကရမယ္႔အေၾကာင္း စာတမ္းတစ္ေစာင္ ထုတ္ျပန္ခဲ႔သည္။
ဇန္န၀ါရီလမွာ The Economist မဂၢဇင္း ကလည္း "ကမၻာ႔ဓနၾကြယ္၀မွႈ သံုးေထာင္႔ႀတိဂံပံုမွာ ခ်မ္းသာတဲ႔ လူေတြက ထိပ္ဆံုးပိုင္းမွာ အရမ္းခြ်န္မွ်ေနၿပီး၊ ဆင္းရဲတဲ႔လူအမ်ားကေတာ႔ ေအာက္ေျခပိုင္းမွာ အရမ္းက်ယ္ျပန္႔လာေနတယ္" ဟု သတိေပးခဲ႔သည္။ ကမၻာေပၚမွာ ခ်မ္းသာတဲ႔သူ ၁ ရာခိုင္ႏွႈန္းက ကမၻာ႔ရင္းျမစ္ ၄၃ ရာခိုင္ႏွႈန္းကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည္။ အခ်မ္းသာဆံုး ၁၀ ရာခိုင္ႏွႈန္းက ကမၻာ႔ရင္းျမစ္ ၈၃ ရာခိုင္ႏွႈန္းကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည္။ ေအာက္ေျခဆင္းရဲသား ၅၀ ရာခိုင္ႏွႈန္းက ကမၻာ႔ရင္းျမစ္ ၂ ရာခိုင္ႏွႈန္းပဲ ရရွိထားသည္ဟု တြက္ျပထားသည္။
ေငြကို ေရလိုသံုးေနသူေတြ၊ ကိုယ္ပိုုင္ဂ်က္ေလယာဥ္ ထည္လဲစီးေနသူေတြ၊ အိမ္ၿခံေျမဧကမ်ားစြာ ပိုင္ဆိုင္ထားသူေတြ၊ ေငြေၾကးေစ်းကြက္မွာ ကစားေနသူေတြမွာ အမွန္တကယ္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေနသည္။ လံုး၀ စားစရာ မရွိသူနဲ႔ ဇိမ္ခံရြက္ေလွ စီးေနသူေတြအၾကား ကြာဟခ်က္က ထိတ္လန္႔စရာ။
တကယ္လို႔ မိုးနဲ႔ေျမလို႔ျဖစ္ေနတဲ႔ အဲဒီဆင္းရဲခ်မ္းသာကြာဟခ်က္ကို က်ဥ္းေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္မယ္ဆိုရင္၊ ကမၻာ႔ရင္းျမစ္ေတြက လူအားလံုးကို ၀၀လင္လင္ ေကြ်းထားႏိုင္မွာပဲဟု ပညာရွင္ေတြက သံုးသပ္လာသည္။ ျပႆနာက လူဦးေရတိုးပြားမွႈမဟုတ္၊ လူတန္းစားမညီမွ်မွႈဟု ဆိုသည္။
လက္ရွိ ကမၻာ႔ေပၚမွာ ရွိတဲ႔ ဓနေငြကို လက္ရွိလူဦးေရနဲ႔ စားၾကည့္ရင္ တစ္ဦးကို ေဒၚလာ ၃၀၇၀၀ ကေန ၄၃၈၀၀ အထိ ရရွိမည္ဟု The Economist က သုံုးသပ္သည္။ နည္းနည္းေနာေနာ ပမာဏမဟုတ္။ တကယ္႔လက္ေတြ႔မွာ အဲဒီဓန အမ်ားစုကို ကိုင္ထားတာက ကမၻာ႔အခ်မ္းသာဆံုး ၁ ရာခိုင္ႏွႈန္းေသာ လူေတြျဖစ္သည္။ က်န္ ၉၉ ရာခိုင္ႏွႈန္းေသာ ကမၻာ႔လူထုက ေန႔စဥ္စားဖို႔ ခက္ခက္ခဲခဲ ရုန္းကန္ေနရဆဲျဖစ္သည္။
ကမၻာၿဂိဳဟ္ကို ဖ်က္ဆီးသူမ်ား
သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ဆရာသမားေတြကေတာ႔ လူသားေတြဟာ သဘာ၀ကေန ထုတ္ယူသံုးေနစြဲတာ တရားလြန္လြန္းေနၿပီဟု ေျပာၾကသည္။ အေနာက္တိုင္း လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေတြလို ေနခ်င္စားခ်င္တဲ႔ ႏိုင္ငံသားေတြ တစ္ေန႔ထက္တစ္န႔ မ်ားလာတာနဲ႔အမွ် ကမၻာၿဂိဳဟ္ကို ဆက္ထိန္းထားႏိုင္ဖို႔ ခက္လိမ္႔မည္ဆုိသည္။
ကမၻာကေန အစားအစာ၊ စြမ္းအင္၊ ရုပ္၀တၳဳပစၥည္း၊ ေရ စတာေတြကို လူသားေတြ ထုတ္ယူသံုးစြဲေနတာဟာ ကမၻာရဲ႕ ပံုမွန္ေပးႏိုင္စြမ္းထက္ ၃၅ ရာခိုင္ႏွႈန္း ပိုေနၿပီဟု ေဂဟေဗဒပညာရွင္ Mathis Wackernagell က တြက္ခ်က္ျပသည္။ လူအမ်ားစုက ကမၻာကေန စားစရာေနစရာ ရွာမရျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ၊ လူအခ်ဳိ႕က မိုက္မိုက္မဲမဲ သံုးျဖဳန္းေနၾကသည္။ မဟားတရားစားသံုးရင္း ကမၻာၿဂိဳဟ္ကို ဖ်က္ဆီးပစ္ေနတဲ႔ လူနည္းစုျဖစ္သည္။
ကေနဒါ၊ အေမရိကနဲ႔ အေနာက္ဥေရာပတိုင္းျပည္ေတြက လူေတြထက္ ပိုမို စားသံုးတဲ႔သူေတြ ရွိေသးသည္။ ယူေအအီး၊ ကာတာနဲ႔ ဘာရိန္း တို႔လို အာရပ္ႏိုင္ငံေတြဟာ ေရနံကို အလြန္အကြ်ံထုတ္၊ ေလေအးေပးစက္ မနားတမ္းဖြင္႔၊ ေနာက္ဆံုးေပၚဇိမ္ခံကားေတြ အၿပိဳင္စီးၿပီး ကမၻာေျမကို ဒုကၡအေပးဆံုးလူေတြ ျဖစ္ေနသည္။
အဲဒီအသံုးအၿဖံဳးႀကီးသူေတြရဲ႕ လူေနမွႈအဆင္႔အတန္းကို ေလွ်ာ႔ခ်မလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဆင္းရဲဒုကၡေပါင္းစံုနဲ႔ ေသႏွႈန္းျမင္႔မားမွႈကိုပဲ ေရြးၾကမလား၊ ေနာက္ဆံုး ဒီႏွစ္လမ္းပဲ ရွိသည္ဟု သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္သမားေတြက သံုးသပ္သည္။
ပဋိပကၡနဲ႔ လူဦးေရ
ကမၻာ႔လူဦးေရ တိုးတက္လာတယ္ဆိုေပမဲ႔၊ ခ်မ္းသာတဲ႔ ႏို္င္ငံေတြမွာ လူဦးေရ တိုးတက္မွႈႏွႈန္း က်ဆင္းလာတာကို ပညာရွင္ေတြက ၀မ္းသာၾကသည္။ အထူးသျဖင္႔ လူေနမွႈအဆင္႔အတန္းျမင္႔မားမွႈ၊ မိသားစုစီမံကိန္းထားမွႈနဲ႔ အမ်ဳိးသမီးအခြင္႔အေရးတို႔ေၾကာင္႔ အဲဒီတိုင္းျပည္ေတြမွာ ကေလးေမြးဖြားႏွႈန္း ေလွ်ာ႔က်ခဲ႔သည္။
ဒါေပမဲ႔ လူဦးေရ အတိုးပြားဆံုးက ပဋိပကၡအမ်ားဆံုးေဒသ ဆဘ္ဆာဟာရအာဖရိက ျဖစ္သည္။ ဘာသာေရး၊ လူမ်ဳိးေရးနဲ႔ သံယံဇာတျပႆနာေတြ ထူေျပာေလေလ ကေလးေမြးဖြားႏွႈန္းမ်ားေလေလ ျဖစ္ေနသည္။ ပဋိပကၡနဲ႔ လူဦးေရတိုးပြားမႈက ဆက္စပ္ေနသည္ဟုပင္ ေျပာရမလို။
အဲဒီေဒသကို ၀၀လင္လင္ေကြ်းႏိုင္ဖို႔က စိုက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ငန္းေတြကို နည္းပညာနဲ႔ ေပါင္းစပ္ေပးႏိုင္ဖို႔လုိသည္။ မ်ားေသာအားျဖင္႔ လယ္သမားေတြက အေျခခံနည္းပညာကို လက္လွမ္းမမွီ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ထုတ္လုပ္မွႈ နည္းနာေတြကို ပညာေပးဖို႔ လိုအပ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ ခ်မ္းသာတဲ႔ႏိုင္ငံေတြက အဲဒီေဒသကို လက္နက္ေတြ ခ်ေရာင္းဖို႔သာ စိတ္၀င္စားေနသည္ဟု San Diego State University မွ ႏိုင္ငံတကာလူဦးေရဌာန ဒါရိုက္တာ ဂြ်န္၀ိခ္စ္ က ေျပာဆိုသည္။